lunes, 27 de junio de 2011

IRONMAN NICE 2011: LE COURAGE

Varias son las expresiones que utilizan los franceses para animar y alentar a los que se enfrentan a una prueba de estas características. Términos como courage, superb, allez ... son acuñados en el país vecino y definen lo que se vivió ayer domingo en el Promeade des Anglais en Niza.

Nos poníamos en marcha el pasado viernes a las 7h. Juanmi y yo para juntarnos en la Jonquera con los del Jovent 79. Los preparativos y el repaso del material condiciones indispensables para intentar no olvidar nada. Al final me dejo el culotte de la bici que a la postre no necesitaré. Maletas, bolsas, bici ... todo en la Alhambra dando inicio a esa dicotomía nerviosismo-ansiedad que estarían presentes en cada momento del fin de semana. Curiosa esa combinación de deseo de que llegue el momento y deseo que acabe cuanto antes. Sabedores de lo que se nos viene encima todos pensábamos ya en el momento de cruzar el arco de la M.

El viaje de ida se hace largo y caro, pagamos peajes por doquier pero ir a Niza no tiene precio y es en cuanto vemos los carteles de Cannes, St Tropez, Nice y Montecarlo que una especie de glamour nos invade. La segunda ciudad más visitada de Francia hace eco de su fama y vive bullicio, masificación y mareas de gente por todos lados. La zona centro por donde nos movemos con un vaibén contante. Pisamos Niza, nada más llegar al Promenade vemos ya la meta montada. Empieza a erizarse la piel. El calor es insoportable, también la humedad. Todo y la brisa hace un calor del quince. Y encima aparacamos en la tercera planta del parking. Empieza la logística.

Lo primero acudir a la Expo de Massena a buscar la acreditación y el material. Licencia, datos, dorsales y primer paseo por stands imposibles con materiales inalcanzables. Spz, look, cannondale, sailfish,zoot,k-swiss. Cogemos las bicis y nos damos una vuelta por el casco antiguo hasta localizar el Hotel Lido, justo detrás del lujoso Negresco. Habitación apartamento con diminuta cocina y única cama de matrimonio, problemas de las reservas por internet pero que se soluciona. Ese sería el centro de operaciones las tres próximas noches y al final nos vendría muy bién.

A las 20h pasta party en el Palacio de Congresos.Viaje en trambaix para irnos impregnando del ambiente ironman. Se suceden continuamente imágenes y emociones que no hacen sino aumentar esa tensa espera. Café con el jovent y a descansar tras un duro viernes de trámite. Lo de dormir más bien complicado visualizando cada momento que tendría que venir el domingo.

Sábado temprano. Primer baño para probar el agua de la Cote D'Azur. Baño de trámite para aclimatar y desayuno en el apartamento antes de salir en grupeta en dirección al puerto antiguo. Magnífica excursión en bici no sin antes reconocer el recorrido por el paseo hasta el aeropuerto para ir viendo la zona. Al final un rato de bici para probar cambios, charlar e intentar descargar y liberar tensiones. Todos y cada uno lleva a su manera esa espera pero en el fuero interno se suceden los pensamientos relacionados con la prueba que está por llegar.

Visita nuevamente a la expo, y comida con Oli, Bernat, Rafa y Juanmi. Pronto en el hotel para ir preparando las bolsas que llevar al box. Etiquetas, run, swim, bike revisando no dejarse nada y distribuyendo cada cosa en su sitio. Tenemos hora de acceso al bike park a las 16h. En esos momentos el calor es brutal y seguramente al día siguiente el pronóstico meteorológico no cambie. Intentamos hacernos amigos del sol a base de beber mucho. Control de bicis. Pulsera con chip, bici con chip, foto anti hurto y estamos dentro. Dorsal 1477. Desinflamos neumáticos. Con tanta calor es muy probable que aumenten los bares de presión. Por la mañana temprano ya inflaremos. Otro trámite efectuado. Es como si pasáramos varios trámites y tras cada uno de ellos te descargaras de tensión. Quedan menos horas para que todo empiece. La imagen del box con bicis acordes al lujo de la ciudad se ve desentonada con mi trek de aluminio. En unas horas aquello será un hervidero.

Recurro a cena casera en el apartamento. Prefiero no arriesgar en comida foránea. Seguimos duchándonos a cada momento. La botella nos acompaña siempre. El box se abre a las 5h y sonará el despertador a las 4h del domingo 26 de junio.

RACE DAY

Antes de que el nokia avise me despierto. Ya no hay vuelta atrás. Ducha, philips de tres cabezales, desayuno habitual con tostadas, mermelada, cerales y jamon y zoot trisuit con ropa de calle. En la bolsa el neopreno, el gorro y las gafas. En el tobillo el chip.

Salimos del Lido a las 4:45 y estamos on time en el bike park. Inflo las continental 4000S, coloco bote de agua, reviso barritas, geles y pastillas de isotónico en la bolsa que acoplo y me dirijo a la zona after finish donde me enfundo el neopreno, me pongo crema para el sol y dejo la street bag en la drop area. Antes de las 6h estoy listo visualizando el campo de batalla donde 2700 triatletas se enfrentaran a las aguas del mediterraneo sobre un circuito de dos triángulos enormes para totalizar los 3.8 swim con salida australiana tras los 2.4.

Decido colocarme en la zona de -1h14 en el extremo derecho de la zona de salida. Los pros en el centro seguidos de -55 y -1h02. Soy optimista en el timing pero al final se recibiran golpes se salga desde donde se salga, y es que todos tenemos que llegar a la boya situada a 1000m desde la orilla. Música a tope, los nervios ya hace rato que han desaparecido. De forma intuitiva acudo a la concentración ahora ya en soledad. Se inicia así una lucha contra uno mismo y una forma de afrontar un reto individual. Las zoggs predator por dentro delgorro azul para evitar que te las arranquen, cuerda del neopreno en su sitio y a las 6:30 suena el pitido de inicio y ese ruido ensordecedor de la espuma blanca al paso de tantos pies.

Indescriptibles los primeros momentos. Es como si hubiera que sobrevivir tras el hundimiento del Titanic. Golpes, patadas, codazos, tragos de agua salada, intentar encontrar un claro donde enlazar alguna brazada cuesta horrores. Encima algunos empiezan ya a desviarse. Es un festival que espero que no dure toda la hora y pico. Pronto intento refugiarme en la zona derecha para evitar tanta angustia. La boyas no se ven ni por asomo. En todo caso tampoco sirve sacar demasiado la cabeza. Esfuerzo valdío. Seguimos el bulto confiando que se dirijan de forma correcta. Por fin la cosa parece estirarse pero a diferencia de otros triatlones nadaré en todo momento en compañia. La compañia se convierte en aglomeración al paso por boya. Una boya roja y decenas de gorros azules a sus pies. Se me hace eterno el trayecto de la primera a la segunda boya, no en vano nos metemos 1km mar adentro desde donde la costa se ve muy pequeña. Al fin, primer mil superado pero toca trazar el lado largo del triángulo. Me siento bien, intento aprovechar las burbujas de alguno que nada a mi ritmo. Combino ambos lados para evitar mareo. Las gafas bien y los brazos en perfecto estado. El sol aparece ya haciendo de las suyas y algunas imágenes se te gravan en la memoria. Nuevamente la siguiente boya ni se intuye. El mar es muy ancho y el grupo se esparce igualmente. Lo que tendría que ser una linea recta adquiere distintas formas. Creo nadar recto pero me concentro en el compas y el ritmo uniforme para ir acercándome a la orilla para el giro saliendo a la playa y volviendo a entrar para el segundo triángulo. La sensación en esa salida es de finalización, pero aún quedan 60 piscinas. El miedo a las rampas al salir se diluyen con la ayuda de los voluntarios que te ayudan para evitar las molestas piedras de la playa. Miro adelante y hay muchos nadadores. Miro hacia atrás y veo también muchos. Yo a lo mío, a superar el primer cometido.

Esta vez las boyas son más visibles y a su vez más cercanas. Ello facilita el trámite. En algunos momentos tengo mucho calor con el neopreno, en ocasiones las corrientes aportan sensación de frescor que se agradece. Giro la última boya y veo ya el final del tramo de natación. Percibo que todos nos animamos y nadamosmás rápido. Hay ganas de coger la bici o almenos de dejar el agua. Los que estamos en estos tiempos somos poco nadadores. Las sirenitas han salido hace ya más de veinte minutos. Time swim 1h19'53''.

Rampa de salida, ducha de algua dulce, boca como un zapato. Atino con la correa del zoot y ya en la transición doy inicio a mi particular remontada. Transition time de 5'18''. Casco spiuk, calcetines salomon, zapatillas specialiced en la mano, neopreno en la bolsa que dejo en la drop area. Bici 1477 donde me calzo las zapatillas y afronto los últimos metros corriendo con las calas. Cateye a 0 y subo a la trek con muchas ganas por un Promenade solitario y silencioso todo lo contrario que unas horas más tarde. Plato grande, 37kms/h y en dirección al aeropuerto para iniciar el circular de 180kms.

Ruedo bien, fluido, agarrado a la parte alta del manillar para evitar molestos dolores abdominales. Me arriesgo al haber optado por badana diminuta del traje zoot que llevaré todo el día. De momento voy bien y con muy buenas sensaciones adelantando triatletas desde el minuto 1. Yo a lo mío evitando el drafting y deleitándome con las bicis que lleva la gente.

Reparo que en el km 20 hay una encerrona. 500m al 10% en la Cote de la Condamine que ponen a cada uno en su sitio y anuncian que la cosa no va a ser tan fácil como parece. La imagen de la cuesta repleta de ciclistas en espectacular. Seguimos en ascenso pero el plato grande es el compañero en todo momento. Sigo mi pedaleo esperando ya el tramo largo del Col de l' Ecre que nos llevará a coronar a 1120m. Se intercala algún tramo de bajada entre pueblos donde asumo ciertos riesgos y sigo pasando unidades. Sin darme cuenta nos vamos metiendo en el hinterland de Niza en unos paisajes preciosos. Al coronar Ecre unos prados donde seguir pedaleando. Los avituallamientos perfectos colocados en puntos estratégicos. Combino agua y iso en abundancia y empiezo a tomar algo sólido. El pan de molde con pavo me sienta de maravilla y lo acompaño con coke. Llevamos sólo 70 kms y el calor empieza a apretar.

Lo que en el perfil es bajada es sinónimo de pedalear. No puedes dejarte caer lo que significa tener que seguir trabajano. Sé que sólo quedará subir el Col de Saint Pons en el km 106. 6kms que se superan con un ritmo ligero para continuar llaneando hasta entrar los carteles de descenso peligroso. Toca seguir asumiendo riesgos, se suceden las paellas y en el tramo de ida y vuelta en la Cote de Coursegoules parece que se forman algunos grupos término totalmente prohibido evidenciando que la única culpa de que se haga drafting es de los propios triatletas rácanos que se quieren aprovechar del esfuerzo ajeno para no malgastar el suyo propio.

Cuando advierto los datos del cateye con las 13h y paso por el km 150. Calculo rápido y desde hace rato que voy pensando en el objetivo de hacer la media del tramo de bici en 30kms/av. Desde los 26 del Ecre el descenso me pone en el 30. Sólo tengo que aguantarlo tirando de plato pero muy atento a las sensaciones. La bici se está acabando y hay que ir pensando ya en la maratón. Barrita, iso, y ya en el tramo del aeropuerto para volver al Promenade y dirigirme a la zona de meta.

Acabo la bici en 5h40'52''. El cateye marca 30.3kms/h av. y 173kms extremo éste que se había comentado la noche anterior aunque no lo tenía presente en los cálculos no fuera que no se cumpliera. Dejamos la bici por orden de llegada. Ya han llegado muchas pero quedan muchas más. Transiciono en 4'07''.

Gorra zoot , gafas spiuk, garmin localizando satélites y cinta de pulsómetro, asics cumulus y mismos calcetines salomon. Sigo con el zoot trisuit y marco el forerunner en posición on. Empiezo a correr un poco antes de las 14h. El sol en ese momento es insoportable. Seguramente por encima de los 35º los mejores augurios son de deshidratación inminente. He bebido continuamente y creo que en la correcta proporción isotónico-agua. El ambiente en la zona de meta es brutal. Se ha concentrado ya mucha gente y el griterío y la música de este extremo del paseo coincidirá con la soledad y el ruido de los aviones de la zona del aeropuerto. Cada vuelta 10kms. La ida de 5kms con 4 avituallamientos intermedios. La salvación las cuatro alcachofas con agua a chorro que ayudan a aminorar la temperatura que voy cogiendo. Empiezo la maratón con ritmos cercanos a 4'30''. No le doy mucha importancia. Lo realmente importante es que tengo buenas sensaciones al empezar a correr. El miedo por estarme pasando de optimista aparece desde el inicio.Corro fluido, sin dolor, sin molestias y constante. Incluso me permito prescindir de los avituallamientos en los primeros pasos. La primera vuelta de reconocimiento y recojo la primera pulsera de color negro. Primer diezmil en ritmo de 4'47''.

Tengo como estrategia la frontera de las 4h de maratón. Eso me ha dado ya un margen importante en la primera vuelta y me hace ir en positivo con lo que sigo manteniendo el ritmo y aprovechando sobretodo los vasos de agua de los voluntarios y los chorros de refrigeración. La gorra deviene fundamental. Acudo a plátanos y naranja para intentar evitar la química. Sigo bien y me engancho con Johana que en ese momento va en tercera posición y a la postre quedará cuarta. Me saca una vuelta entera y logro dar continuidad a un ritmo constante siguiendo encontrándome bien. Sin duda que el paso por la media maratón es estratégico pero queda la parte importante del esfuerzo en la segunda parte. Vivo un momento brutal cuando me doy cuenta que Marcel Zamora está intentado pillar al tercero. Cuando me adelanta le doy gritos de ánimo a la vez que Pau y con coach le cantan una diferencia respecto su antecesor de 9'45''. Parece que no ha tenido una buena bici y le toca recuperar en su especialidad, pero el belga Van Lierde se ha debido preparar a conciencia para destronar el rey de Niza. Con tanta actividad sigo sumando kilómetros y acudo a la zona principal para recoger mi segunda cinta. Segundo diezmil a ritmo de 5'08''. Las ppm en 165 y estables y de momento sin problemas musculares. Sé que el tercer diezmil es decisivo porque la cosa se va complicando a nivel físio y a nivel psicológico aún quedan un par de horas. Es cuando me doy cuenta que Rafa está pasando por problemas y me detengo a su lado. Lo que creo que es la lesión de rodilla parece que ha sido un golpe de calor que le ha hecho vomitar y quedarse totalmente vacío. Tras un swim espectacular y una muy buena bici el paso por su media le marca un seguno 21kms donde va a tocar salvar un muro importante. Intento darle ánimos, le apoyo y acepto su consejo de seguir a por un tiempazo.

Al paso por el box del aeropuerto es cuando tengo que acudir ya a los geles de glucosa que me permitan seguir al siguiente box. Este paso se me ha hecho largo y no tengo con qué entretenerme. La bahía de Niza desde ese punto se ve muy larga, inalcanzable, de algún modo infinita y toca dividirla en tantos boxes como haya. Delante del Hotel Negresco hay uno o sea que voy a por él. Asoma un primer síntoma de contractura. Las temidas rampas. A partir de ese momento llevo un gel en la mano al que acudo al menor atisbo de rampa. Me afecta sobretodo al cuádriceps derecho. Estiro un momento, aplico fórmula Pablo de pasos cortos y supero el primer handicap importante. Tercer diez mil en 5'25'' muy por debajo de mi colchón de seguridad o sea que me da alas para continuar con mi hazaña.

En este momento afronto la última vuelta. Ya no voy a pasar más por donde voy. Queda mucho pero es la última vuelta. Hace rato que una ampolla en el pie izquierdo va haciendo de las suyas. Es el precio a pagar por refrescarse en las duchas intermedias. Ampolla o lipotímia. Yo me asocio con la primera pero resulta bastante graciosilla a esas alturas. A diferencia del Ironcat antes de llegar a cada box valoro que me voy a tomar. Agua en todos ellos. Gel seguro por si vuelve la rampa, alguno de isotónico y poca coke. Estoy llegando al aeropuerto.

En este punto la rampa es seria. Sobreviene de golpe, sin aviso. Se monta un musculo encima del otro y sólo puedo estirar para aliviar el dolor. La prisa hace tener que volver a estirar. Como tengo colchón objetivo no me preocupo pero estando cerca del final mientras estás haciendo la maratón de tu vida suenan las alarmas. Me hago deboto del gel. Los pasos cortos aminoran el impacto y puedo seguir. Me acerco al último box. El pasillo de voluntarios haciendo una función imprescindible al servicio de los que allí estamos es emocionante. Todos y cada uno se vuelcan en ofrecerte cualquier cosa. Sé que estoy llegando y que me estoy encontrando como nunca. Cuando vuelven los pensamientos del km 25 y la toma de decisiones me vuelvo a emocionar. Me reitero en mi decisión. Luego os cuento. Paso por el km 40 esta vez con 6'11'' en este cuarto diezmil.

Afronto los dos últimos kilómetros. Ya no sé el ritmo, sí estoy seguro que será un Ironman de Niza sub 11h habiendo completado las tres disciplinas con el mejor resultado posibles para mis condiciones. Decido pues darme ese homenaje, dedicarme los últimos momentos de una prueba espectacular para recoger los frutos de todo el tiempo invertido. Me recreo, me emociono. Nadie me acompaña pues no estan, pero sé que me siguen. Es mi momento, justo antes de entrar al pasillo pongo la rampa del isquio derecho nuevamente en su sitio para no tropezar en la alfombra azul. Mi tercer triatlón 226kms está llegando a su fin e incluso le cedo el paso a un francés que me quiere robar mi momento de gloria. Alzo los brazos, marco el tres en ambas manos cierro los ojos, gritan mi nombre, you're an ironman y cruzo el ansiado y deseado por todo triatleta arco de meta.

Recojo mi medalla que en ese momento me resulta preciosa, agarro el agua fría para tirármela por la cara y acabar con tanto calor. Me alegro, me emociono, me siento muy satisfecho. Paro el garmin con un tiempo de 3h43'45'' a un ritmo de 5'24'' av. Tiempo final 10h 53' 55''. Posición 305 de 2700 triatletas.

After finish, donde recojo la street bag y me dirijo a masaje. Me cambio de ropa, acudo al catering y repongo fuerzas en la sombra. Carbohidratos y proteina para ir pensando en la recuperación. Sigo bebiendo agua. Sólo he orinado una vez en todo el día.

Comentaba antes que esta mi tercera participación ha sido muy especial. Lo ha sido por muchos motivos. Em primer lugar porque creo que he cosechado mi mejor atuación posible. Tengo la sensación que no podría haberlo hecho más rápido ni haber mejorado en ningún aspecto. Mis entrenos son los que son y acumulo los volúmenes que puedo asumir. Mi planificación y mi forma de entender este reto ha dado el mejor resultado posible y es por ello que me siento plenamente satisfecho. Las sensaciones han sido en todo momento muy buenas, lo que no quiere decir poder correr más rápido o pedalear mas fuerte o alargar más la brazada. En el justo equilibrio des esfuerzo-recompensa.

En segundo lugar porque el ambiente vivido tanto en el previo como durante ha sido único. Los dias antes, las horas previas, la organización, los voluntarios, el entorno, el escenario ...

Es por todo ello que haciéndome eco de la decisión que adopté en el paso por el km 25 del Paseo de los Ingleses, esta participación en el Ironamn France Nice 2011 ha sido y será mi última participación en triatlon de distancia 226.

No se me ocurre mejor manera de despedirme de algo que me ha ocupado durante tantos meses. Los 226 me han dado mis mejores experiencias y vivencias como deportista. Me han servido para explorarme a mi mismo, conocer mis límites, ver hasta donde puedo llegar dentro de lo razonable y saludable. Desde el Ironcat 2011 a mediados de mayo que costaba encontrar la motivación y las ganas que atesoraba meses atrás. Cansancio, fatiga, presión, falta de motivación e ilusión ... inputs todos ellos válidos para confirmar mi despedida. Y no se me ocurre mejor manera de decirle adiós. Cosechando la mejor de mis actuaciones con diferencia. Habiéndome sentido fuerte, incluso poderoso y plenamente orgulloso. Para mi toda una hazaña y proeza que como todo tiene que tener un final. Es como ese deportista de élite que se retira en lo más alto o cae en el olvido arrastrándose por las canchas. Jordan no tendría que haber vuelto. Salvando las distancias, él que fue mi ídolo de infancia no decidió bien y yo corrijo su error, juas juas. Además creo que es una buena forma de agradecer a Ironman todo lo que ha hecho por mi. Le devuelvo todo lo que me ha dado habiendo corrido ayer en Niza de la mejor forma que fui capaz. Sabedor de no poder mejorarlo me quiero ir con esa satisfacción y lo que me emocionaba mientras veía la llegada de los triatletas a las 15h de duración era precisamente ese sentimiento de despedida, esa nostalgia por no volver a vivir otra experiencia ironman. Y sin promesas, ni presiones, asumiendo mi propia decisión tomada a conciencia.

Se abren así horizontes muy diversos. Creo que estoy en un momento donde puedo seguir viviendo un sinfin de experiencias. Las hay de todos los tipos y muy diversas. Seguiré practicando triatlón en otras distancias y en otros lugares. Seguiré viviendo el deporte a diario. Seguiré entrenando como hasta ahora. Me refugiaré en mis momentos mientras monto en bici o voy por la montaña. Me plantearé nuevos retos, nuevos objetivos. Necesito seguir manteniéndome vivo explorando nuevas cosas. Ironman ocupará un lugar de privilegio, pero nos rodean aventuras infinitas donde vivir intensamente momentos inolvidables. Y yo quiero estar ahí, viendo pasar el tiempo siendo cada vez mejor hombre del deporte.

Gracias a todos por estar ahí, por seguirme por apoyarme, por aguantarme y soportar todos estos rollos. Agradeceros vuestra comprensión. Toca semana de disfrutar de todo lo acontecido. Colgaré fotos y aportaré nuevos datos. En breve esta plataforma cambiará de formato aunque no de contenido. El que ha sido mi diario deportivo seguirá siendo mi ventana abierta donde contar cada cosa que se me ocurra. Siempre que os queráis asomar seréis bienvenidos.

Cuelgo video de lasalida del año pasado para que os hagáis a la idea de lo que debe ser llevar uno de esos gorros azules.

http://www.youtube.com/embed/R8E3ucKLK0I

7 comentarios:

  1. Jod... Isma, me has dejado alucinado... Si la crónica ha sido alucinante, el final lo supera todo. Reiterar mis felicitaciones... mientras veía tus tiempos "in live" por internet, ya se veía que estabas haciendo la carrera de tu vida. Enhorabuena. Nos alegramos un montón, de veras. Disfruta del momento.

    ResponderEliminar
  2. No me ves... pero estoy llorando!!! Me he quedado helado.
    Primero de todo... ha sido un verdadero placer compartir contigo esta experiencia!!!
    Segundo... FELICIDADES, ENHORABUENA... para quitarse el sombrero!!! Hiciste una carrera brutal... fiel a tu estilo y con un resultado óptimo. Te vas de los 226 Km por la puerta grande... tú has sido junto a Rafa mi maestro y te estaré eternamente agradecido...
    No sé que más decirte, me quedo sin palabras!!!

    ResponderEliminar
  3. Isma, ets un crack, també escrivint. M'has fet emocionar de veritat. Viure l'esport com el vius és un estímul per a qualsevol. MOLTES FELICITATS pels resultats i per com afrontes cada dia el camí per arribar-hi!!! Jordi

    ResponderEliminar
  4. Felicidades por tu carrera y dia perfecto, si señor, sensaciones únicas e inexplicables, ese día en que sabes que mejor no podías hacerlo, impresionante y gran crónica, he paseado por Niza y he vivido su IM, gracias por compartirlo. Sin 226 en el horizonte ojo no te lies que este mundo está lleno de "zumbaos", je, je, je. Geants 2012???, Montblanc???.... a ver si al final vas a pedir volver a los IM, ja, ja, ja.
    Pablo.

    ResponderEliminar
  5. isma......que fort tiu!!!!! l'escena que has descrit arribant a la meta ha sigut espectacular.....com deia aquell gallina de piel!!. Felicitats

    ResponderEliminar
  6. Impresionant màquina!
    Fas venir ganes de posar-me en direcció a la meva primera Ironman..... de debò!
    MOltissimes felicitats campió, sols acabar-la ja deu ser tocar la gloria, però amb aquest temps és una flipada!

    Saps que el Ajram no vindrà a la Transpyr per que segons diuen està encara cansat de Niça?
    Ara a descansar una mica!

    ResponderEliminar
  7. Impresionant Isma!! quina cursa més inteligent!! i que bé que escrius.. que fàcil quedar enganxat amb les treves lletres. Enhorabona pel resultat.. i sobretot per la marató!!
    ...jeje.. però continuo pensant que amb el teu cap i experiència, i entrenant les mateixes hores POTS MILLORAR UNA HORA el teu crono!! Només has de nedar en 15 minuts menys, fàcil si no et lies a patades amb el personal ;) i pedalar a 32,5 km/h (20 min menys) i la marató en 3:30:00 i evidentment fer les 2 transisions en 4 min (2+2).. no els 10 (5+5) que vas fer!! (vas fer una bacaina?).. i si no.. temps al temps!

    ResponderEliminar